things to do this week: verdiep jezelf in dutch design @ SALON/1, in de stad.

Mode in de Donald Duck

Soms tref ik het als ik op de wc het vrolijke weekblad van mijn vriend opensla om even mijn orale sfincter te 'ontspannen': mode in de Donald Duck. Ondanks dat Duckstad al decennialang in dezelfde kleding loopt, kent Duckstad wel modeshows en hippe kledingzaken. Helaas eindigt elk modeverhaal in de Duck altijd met de constatering dat het oude pakje toch het meest geliefd is, van matrozenpakjes, roze pofmouwen, rode kamerjassen met slobkousen en een onbedekt onderlichaam, als je een eend bent. Kippen hebben genoeg aan een 19e eeuwse dameshoed en lopen naakt door de straten van Duckstad. Of zijn veren consistent in de mode?

ps. Let op de figuren 'front row': zouden dit Bastiaan van Schaik, Fiona Hering, Mike de Boer en Anna Wintour zijn?
pss. Loopt Katrien niet altijd al met de billen ontbloot?

Metamoderne generatie: 'moe van mode' en 'digitaal'.

(foto: Peter de Krom; screenshot van site nrc)

Metamodernisme is een benaming die sporadisch opduikt om de huidige tijdsgeest te duiden. De postmoderne tijden zouden achterhaald zijn, wat betekent dat we in een post-postmoderne tijd verkeren. Cultureel-filosoof Robin van den Akker en cultureel socioloog Timotheus Vermeulen hebben daarom de meta uit de kast gehaald en een onderzoeksartikel in het Journal of Aesthetics & Culture (2010, #2) gepubliceerd: Notes on MetaModernisme. Meta - dat 'erna' betekent - is het nieuwe, magische woord dat onze tijd zal aanduiden. De website van de heren, NotesOnMetamodernism.com, is inmiddels uitgegroeid tot een serieus platform voor deze metamoderne benadering van kunst en cultuur. 

Ik kom op deze noot over metamodernisme, omdat in dagblad NRC afgelopen week een artikel stond over een opkomende stroming onder twintigers in de grote stad Amsterdam, die een metamoderne levensstijl ambiëren. Journaliste Ebele Wybenga noemt hen 'Generatie Waxjas' vanwege het uniforme kledingstuk die zij als symbool voor hun gedachtegoed hebben gebombardeerd. En niet zonder reden. De waxjas staat symbool voor een 'muf' imago, oudbolligheid, functionaliteit, natuur en kwaliteit. Het is een jas die nooit echt in de (massa)mode is geweest. Maar nu dus wel in de meta-mode! 

Maar pas op met het woord mode bij deze generatie waxjas, want zij zijn moe van mode, moe van digitaal, moe van snelheid en moe van oppervlakkigheid. Wybenga - die knap en treffend deze subcultuur heeft gesignaleerd - schrijft: 

'Opeens zie je ze overal: 

Kletsend bij openingen in galeries;

Verzameld in cafés waar gezelschapsspelletjes op tafel staan en laptops worden geweigerd;

Paraderend door de gangen van de kunstacademie;

Struinend tussen tweedehands kleding;

Turend naar zeldzame buitenlandse tijdschriften onder de pui van de boekwinkel;

Elkaar keurend in koffiehuizen die geen deel van een keten mogen zijn;

Ze zijn in de twintig; 

artistiek georiënteerd;

wonen in de grote steden;

haten met z'n allen de hokjesgeest;

Ze dragen klassieke kleding;

dwepen met analoge fotografie;

willen de precieze herkomst weten van hun eten en 

houden meer van mat dan van glanzend papier; 
jongens herken je aan hun jarenvijftigkapsels, opgeknipt in de nek, kort opzij en lang boven, netjes gekamd;
Meisjes laten hun haar juist met rust;
Hun stijl is uniseks, van Casio-horloges tot penny loafers."

Het lijkt erop dat hier sprake is van artificiële tegen-cultuur die wars is van de homogenisering van de samenleving doordat iedereen achter elkaar aanloopt, elkaar imiteert en vandaag zijn wereld via het internet en zijn telefoon beleeft.

Maar toch vormen zij met elkaar heel duidelijk een nieuw hokje, maar wat mij betreft geen meta-hokje. Meta wil zeggen dat pastiche voorbij is (het teruggrijpen naar andere tijden dan het heden of de toekomst). Het lijkt eerder op het romantiseren van de pre-pc tijd, de tijd dat we nog een huistelefoon hadden, postzegels plakten, met een pen op papier schreven of typten met inktlinten en rammende ijzerstokjes met druklettertjes. 'Ja, dat waren nog eens tijden', moeten deze waxies hebben gedacht. Vintage is een way of life geworden, dat verder gaat dan kleding of interieur. Is nu ook de 'geest' aan de beurt? Ik heb mijn twijfels. 

 We grijpen steeds weer terug naar de klassieke tijden door een gemis naar eenvoud, helderheid, intellect en diepgang, wellicht. En dat is niet wat metamodernisme aanduidt, want de waxies blijven uit angst voor vooruitgang terugrijpen naar het oude, het klassieke. Echt 'nieuw' is het dus niet, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een generatie jonge jongens en meiden die zich kleden in asymmetrische modes - veelal zwart, leer, volume en futuristisch - die juist nastreven geen referenties te maken met vervlogen tijden. Dat is veel meer meta wat mij betreft, zoals deze jongens op de foto:

De bedenkers van het begrip, Vermeulen en Van den Akker, omschrijven in het artikel dat metamodernisme een modern verlangen is naar waarachtigheid, betekenis en richting vermengd met postmoderne scepsis over het vervullen hiervan. Deze generatie durft weer stelling te nemen, want de strategieën van de generatie voor ons zijn uitgeput.' (NRC, 2 april 2011). 

Ik vind het geen verkeerde beweging, omdat het inderdaad soms wat genant wordt dat we tegenwoordig alles wat we doen verklaren door het lege argument dat het 'GEWOON LEUK' is. 

Leuk. Ik haat het woord.

Net als 'gezellig', 'edgy', 'urban' en 'fashion'. Ja, ook fashion. Ik houd van mode, van de moeite die mensen nemen om zich door middel van kleding hun eigenheid te accentueren of zich onderscheiden door een andere koers in te slaan, dan wat voor handen is, dan wat makkelijk is of wat 'leuk' is. 

Maar het woord 'fashion' heeft in de afgelopen postmoderne tijd m.i.  zijn betekenis verloren, alles is namelijk 'fashion' geworden. Een cultureel filosoof Gilles Lipovetsky sprak in 2006 van een 'hyperfashion' tendens, dat alles esthetisch, mooi, oogverblinderd en groots moest zijn, en dat de inhoud, de betekenis, in de schaduw is komen te staan. Lipovetsky besprak deze hyperfashion aan de hand van hoe de architectuur en de kunsten betoverd zijn geraakt door de invloedrijke mode-industrie, hoe snel en seductief mode werkt. Zo is het Spaanse Bilbao museum een prachtig gebouw, zeer esthetisch door zijn gewervelde glimmende gevel, echter de inhoud - tentoonstellingen en artefacten - worden bijzaak, want het gebouw overstijgt zijn eigen inhoud.

En dat is denk ik wat ook deze zogenaamde 'wax-jassen jongens en meiden' motiveert. We waren teveel gefixeerd op de buitenkant, en daardoor los geraakt van hun geestelijke en persoonlijke ontwikkeling. De zoektocht naar oude boeken, uniseks artikelen, de jaren 50, analoge technologie, handwerk, cafe's als Brecht waar wordt gefilosofeerd...het zijn allemaal ideeen uit het verleden die ademen dat deze generatie denkt dat mensen zich niet bezig hielden met hun uiterlijke maar hun intellectuele profilering. 

Alleen, het gevaar is dat deze wax-generatie - die volgens Wybenga niet lang ervoor hun geld uitgaf aan glimmende latex leggings, schreeuwerige accessoires en andere extravagante modes - net zo vlug weer iets anders 'leuk' vinden en hun wax'jassen weer inruilen voor een nieuwe modegrill.  

Deze waxies doen nog steeds hetzelfde: met hun uiterlijk de aandacht op zich vestigen, alleen schuilt er blijkbaar dit keer wel een betekenis achter hun façade. Een van deze jongeren licht de beweging toe: 

,,Doordat je ontevreden bent over het heden, grijp je terug naar vroeger, maar niet om het belachelijk te maken. Je geeft er een eigen betekenis aan."

Wat deze jongeren dus doen is een imitatie van een tijdsgeest die zij zelf niet meer hebben gekend, de Pre-PC-tijd - toen we nog niet afhankelijk waren van digitale technologie.

Lezen wat metamodernisme wel is (namelijk niet teruggrijpen op vervlogen tijden),  klik op onderstaande tekst voor de pdf van het academische artikel Notes On Metamodernisme van Van den Akker & Vermeulen (2010): 

Abstract Notes on Metamodernism: 

The postmodern years of plenty, pastiche, and parataxis are over. In fact, if we are to believe the many academics, critics, and pundits whose books and essays describe the decline and demise of the postmodern, they have been over for quite a while now. But if these commentators agree the postmodern condition has been abandoned, they appear less in accord as to what to make of the state it has been abandoned for. In this essay, we will outline the contours of this discourse by looking at recent developments in architecture, art, and film. We will call this discourse, oscillating between a modern enthusiasm and a postmo- dern irony, metamodernism. We argue that the metamo- dern is most clearly, yet not exclusively, expressed by the neoromantic turn of late associated with the architecture of Herzog & de Meuron, the installations of Bas Jan Ader, the collages of David Thorpe, the paintings of Kaye Donachie, and the films of Michel Gondry.

funny lips

TIP: 'Jean Paul Gaultier - The day before' -documentary about the last 24 hours before the haute couture show

'It's a woman's world-through the eye of an alien - Thierry Mugler shows new collection with L. Gaga

What is happening here? Thierry Mugler's designer Nicola Formichetti shows ‘alienated womenswear’, guided by 'real' men, men in boring suits. What a contradiction! The old-fashion suits helps the models in latex and super high heels off the stairs - out of courtessy, surpression, or out of prevention of hitting the ground of mother earth? The faces of these male models don't lie, like they are saying: "Whats all this? Are this real women? Our opposite sex? Should I feel arroused by these scary, dominatresses of latex? I must come from another planet...how did I come here anyway?!" In this fashion performance the man has a pure functional role to play. Wouldnt it be more pleasant when Mugler would have taken the men on board of her space ship as well, and let them be a part of this performed woman's world? It's cold, to see how wide the distinction gaps between men and women in the world of fashion, they are portrated as strangers....hopefully that will not be the future... 

Written by Marij Elisabeth Rynja, freelance fashion communicator
pictures: Dazed Digital | Morgan O'Donovan

PS:
Found them! The Mugler-Men, who should be there to take the Lady Gaga's by the hand, instead of those Royalty Windsor-looking lads: It's a happy latex-world after all...

PSS...
the pictures above are the backstage photo's! ...LOL...just checked the official runway pics, those Windsor guys are not..uhm...part of the show! obviously. But it's still fun to see the looks on their faces, looking at the alienated fashion creations, they clearly do not get....and maybe neither do I!

oei oei tijd niet geblogd

ai ai, het bloggen schiet er een beetje bij in, doordat ik bezig ben een mannenmode-platform op te zetten en wat nevenactiviteiten doe voor diverse mode-organisaties, zoals MAFB.nl en The Big Black Book.
Via facebook verschijnt vanzelf weer een RSS wanneer er iets nieuws op MCOT staat, beloofd.
Dus deze blog blijft levende hoor! Alleen ben ik even bezet...
tot snel,
Marij Rynja

Marokkaanse couturier Zhor Rais doceert de perfectie van de kaftan

In Amsterdam Oost, in een prachtig pand in de stijl van de Amsterdamse School, huisvest de nieuwe Meester Coupeurschool. Ondanks dat deze modevakschool pas in september 2011 haar deuren officieel opent, liet de directie - waarbij o.a. Frans Molenaar nauw is betrokken - de kans niet voorbijgaan om een echte vakvrouw te ontvangen, want de Marokkaanse ontwerpster Zhor Rais, welke ter gelegenheid van haar modeshow in Nederland is, kent het coupervak als geen ander.

Ruim 25 belangstellenden kwamen luisteren naar het modecollege van Zhor Rais. De dochter van Rais, Chadia Rais, was meegekomen om haar moeder te vertolken, want Rais spreekt perfect Frans en Marokkaans, maar Engels is toch een barrière.

Rais toonde hoe arbeidsintensief en rijkelijk bewerkt een kaftan - een traditioneel Arabisch gewaad dat tussen een jurk en een overjas zit - is en welke stappen nodig zijn om de Kaftan te maken zoals die hoort gemaakt te worden: laag over laag, weken van borduren, sierlijke randen (sfiffa) en blinde naden naaien. Zowel de binnenkant als de buitenkant is in de perfectie ontworpen en afgewerkt. Wat dat kost? De goedkoopste heb je voor een bedrag waar je een Valentino jurk voor zou kunnen kopen in de PC Hoofdstraat: ongeveer 4.500 euro. Maar het kan behoorlijk oplopen. Een zeer bewerkte en rijkelijk versierde Kaftan kan maar liefst 20.000 euro kosten. En dan telt een modeshow niet enkele van deze betoverende gewaden, maar ruim 45 variaties, variërend van luchtig zijde tot zwaar chiffon, van kleding geïnspireerd op de kaftan - zoals jasjes en blouses - tot comfortabele harembroeken en mannenkaftans - die zeer populair schijnen te zijn bij de hippe Arabieren.

Chadia Rais concentreert zich op de pret-a-porter tak van het bedrijf, want kaftans zijn geen dagelijkse kledij, eerder feestelijke en ceremoniële kleding. Zij ontwerpt zeer eigentijdse mode voor geemancipeerde, westerse Arabische vrouwen en mannen. Het modehuis Rais laat zich graag inspireren door de Europese couturiers als John Galliano (Dior), Hussein Chalayan en Tierry Mugler - allen ontwerpers met een zeer extravagante stijl en vakmensen als het om de constructie en vormgeving van mode gaat. Met name de kleuren, stoffen en de prints die hip zijn in het westen, zoals bedrukte stoffen met grafische prints of dierenprints, zijn gelieft bij Rais om te vertalen naar de Arabische mode.

Kortom, de perfectie waarmee Kaftans worden gemaakt is een absolute ambacht. Daar kan het Westen - en toekomstige meester coupers - nog heel wat van leren.

Geschreven door Marij Elisabeth Rynja, in opdracht van http://www.mafb.nl/